O diezmo (do latín dicimus, décimo) significaba un imposto ou tributo que ofrecía dous aspectos ben diferenciados: un civil e outro eclesiástico. No civil, era o dereito que tiña o rei a percibir o 1O% do valor de todos os artigos que eran obxecto de mercadería traficada e que, se arribaban a porto, chamábanse diezmos da mar; ou diezmos de porto seco se entraban por terra. No eclesiástico, o diezmo consistía nun tributo que había que entregar á Igrexa e que adoitaba ser a décima parte da produción, tanto agrícola como gandeira. E dicimos que adoitaba ser porque, ás veces, o diezmo non era matematicamente o que gramaticalmente significaba: a décima parte, xa que cando non era o diezmo, era superior a el, aínda que isto ocorrese en raras ocasións. En todo caso o tributo, carga, imposto, contribución ou como queira chamarse, coñecíase co nome de diezmo e co de diezmero ou dezmero ao que diezmaba: ao contribuínte.
Existían dúas categorías de diezmos: o maior, que se aplicaba sobre os produtos xerais, como os cereais, viños, aceites, vacas, ovellas, etc., e o menor, que comprendía os bens máis específicos: aves de curral, legumes, hortalizas, mel, etc.
En 1837 acordouse a supresión dos diezmos en España, pero, pesar da súa abolición, temos ante nós a noticia que no 2006 publicou O PAÍS sobre unha familia de campesiños coruñeses que ven aínda atados a "ofrenda" dun dez por cento das súas obtencións nuns campos que seguen sendo da Igrexa.
É evidente que estes señores non eran conscientes da situación actual, nin tiñan coñecementos dos seus dereitos, e a igrexa decidiu aprobeitarse desta situación.
Este, desgraciadamente, non é o único caso recente. Podemos atopar, nun artigo de El País, de 1989, un caso no que un campesiño houbo de pasar non poucas peripecias para terminar co arrendamento ao que se vía sometido. E como estes dous, hai estimados hasta 800 tan só en Galicia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario